پلنگ

ادامه عكس ها را در ادامه مطلب ببينيد

قوچ و میش تنگ صیاد که به نام قوچ و میش اصفهان شناخته می شود.

ناسانوف،محقق و زیست شناس روسی که تحقیقات زیادی درباره ی حیات وحش ایران انجام داده است این زیر گونه را خالص معرفی نموده و با نام علمی ovis orientalis isphahanic در سن پطرز بورگ معرفی نمود.این نوع قوچ و میش دارای 54 کروموزوم می باشد. در این نوع شاخ ها به طرف گردن متمایل می شوند و در بعضی قوچ ها شبیه قوچ ارمنی می باشد.میش تنگ صیاد بیشتر دو قلو زا می باشد. وزن قوچ های بزرگ بین 50 تا 80 کیلو گرم است.

قوچ و میش تنگ صیاد دارای موهای سفید پهلو لکه زینی هستند که اصطلاحا آلاکمر نامیده می شوند.این دو لکه ی بزرگ تا کمر حیوان ادامه داشته ودر آنجا به هم می پیوندند.موهای سیاه وبلند از زیر گردن حیوان رشد کرده و تمام سینه و جلو دست ها را در بر می گیرد.فصل جفت گیری آنها اواسط آذر ماه است و زمان زایش آنها اواسط اردیبهشت سال بعد می باشد.

تهيه كننده: بهرام احمدي

وجدان خاموش

تو  را  دیدم  به  کوهستان  قطاری  در  کمر  داری

به  سر شوق شکاران  و شکاری  در نظر  داری

تفنگی روی دوشت بود و در سر میل  خون  ریزی

الا  ای   مرد  کوهستان  چرا   قصد  خطر  داری

ز  تنگستان    گذر   کردی   و  راه   قله   پیمودی

خیال   اتش  افروزی  به   سروستان  مگر  داری

گریزاندی چو کبکان   را  فراری  گله  های   میش

پراکندی چو  تخم  کین   سر   فتح  و  ظفر داری

بز   آبستن    سختون    هراسان   می دود    سویی

برای   غارت  صحرا  چه  اصلی  بدگهر  داری

به   بانگ   اهن  و   فولاد  نمودی   ماتمی   بر پا

عجب   وجدان  خاموشی   همانند   شرر    داری

نگاهی کن  به  دستانت  که غرق  خون ز بدمستی

به  این محنت سرای  غم جوابی پر ضرر داری

نپرسیدی از این بی جان که طفلی در میان   داری

و    یا    چشم  انتظار ره   مگر اندر سفر داری

به    چشمانش  نگاهی  کن  بگو  آزرم   می فهمی

جواب   بره هایش  گو   جوابی  ده   اگر    داری

یتیمان    در   میان   قله ها    از    ظلم     گریانند

جهان  را  هست سالاری اگر فکر و بصر داری

نگاهی  کن  به   فردایت   ببین   فردا   و   فرداها

عجب بد  طالعی   جانا  کنون  اندر  قمر   داری

بنوش از  شیره ی  احساس  اگر  احساس  میفهمی

تو  انسانی  عدالت  کن  اگر  میل  ظفر  داری

شعر :بهرام احمدی

تقدیم به تمامی طبیعت دوستان که حافظان طبیعت اند

ابان ماه بود و مرد شکارچی در سرمای گزنده ی کوهستان با چهره ی در هم کشیده از دامنه ی کوه های سر به فلک کشیده ی زاگرس، خسته و وامانده به پایین دره های کوه در حرکت بود.کوله بار او رنج ودرد جانکاهی بود که شب گذشته بر اثر ماندگاری در کوه تنها توشه اش بود.

هیچ شکاری نیافته بود،صدای قهقهه ی کبک ها را نشنیده بود،هر چه بود صدای تلخ کوهستان بود وبس،مادر طبیعت حال بغض الود او را می نگریست،دره ها غمگین بودند،باد پاییزی خاشاک بر سر او می ریخت،مادر طبیعت در سوگ کل ها وبز ها و جانوران به غارت رفته ی خویش ناله ی غم می سرود و بر اشرف مخلوقات نفرین می کرد و شکارچی در ظلمات برزخ وجدان خویش می جنگید و با آه وافسوس چنین نجوا می کرد: ای کاش با سلاح بی ایمانی آهوان را نشانه نمی رفتم،کاش میدانستم طفلی در انتظار مادرش لحظه شماری می کند،کاش می دانستم مادری باید باشد تا بره هایش زینت بخش کوهستان و دشت ها باشند،ای کاش می دانستم جهان را خداییست عدالت پرور و رسم عدالت پروري را می دانستم تا نفرین طبیعت دامنم را نمی گرفت و سکوت گزنده ی کوهستان روحم را در هم نمی پیچید،ای کاش از آن حراست می کردم،ای کاش...........

افسوس!

تهیه کننده : بهرام احمدی